داغ دریا (+عکس) - راوه بلاگ

به گزارش گروه حوادث خبرنگاران از ضمیمه تپش روزنامه خبرنگاران، از خانه ای که همیشه سروصدای خنده های حدیث و حسام در آن می پیچید، حالا فقط چهار دیواری سوت و کوری باقی مانده که هیچ صدای بچگانه ای از آن بلند نمی گردد. مادر هنوز به یاد دختر و پسر کوچکش اشک می ریزد، پدر در نهان خانه دلش غم می خورد و دم نمی زند و خواهر عظیم تر بچه ها هم همچنان سوگوار از دست دادن آن هاست. هنوز اهالی خور،از مرگ این خواهر و برادر صحبت می نمایند.

پدر صدای بسیار آرامی دارد. هنوز هم می توان رگه های بغض و غم وگریه را با خوب گوش دادن به صدایش حس کرد. با او صحبت کردن در خصوص مرگ دو فرزندش کار ساده ای نیست. کلمات و جملات، جان می کَنند تا از دهان مان خارج گردد. از خلیل دوستدار- پدر حدیث و حسام- در خصوص روز حادثه می پرسیم.

او آه بلندی می کشد و از ساعت 5 بعدازظهر روز حادثه می گوید: آن روز، شوهر خواهرم و بچه هایش مهمان ما بودند. من هنوز سرکار بودم. شوهرخواهرم به همسرم گفت که بچه ها را برای شنا به ساحل دریا می برد. همسرم هم چون روزه بود و می خواست شام و افطاری تهیه کند، آنها را همراهی نکرد و در خانه ماند.

شوهرخواهرم هم بچه ها را برداشت و با هم به دریا رفتند. آنها جایی رفتند که خیلی کم پیش می آمد، بروند. جایی که رفتند، ماسه ای است و جان شنانمایندگان را بشدت تهدید می نماید. به طور کلی شنا کردن در این نقطه حتی برای افرادی که شناگران ماهری هستند هم خطرناک است، چه برسد به کسانی که شناگر نیستند یا کودک هستند؛ چون یک دفعه زیر پای شان خالی می گردد و اتفاقی که نباید، رخ می دهد. علاوه بر این موضوع، در این نقطه هیچ گونه تابلوی هشداری برای هشدار دادن به مسافران و افراد محلی وجود ندارد و برای همین خطر همیشه مراجعه نمایندگان خور را تهدید می نماید.

بچه هایم عاشق هم بودند

بچه ها آن قدر مشغول بازی و شنا در آب بودند که متوجه گذشت زمان و جلو رفتن عقربه های ساعت نشدند. نیم ساعت بعد، محمدمهدی- پسر عمه 15 ساله حسام و حدیث- به حسام گفت دیگر دیروقت است و بهتر است به خانه برگردیم. حسام که انگار هنوز از بازی و شنا کردن خسته نشده بود، از محمدمهدی خواست کمی صبرکند: پسرم این جمله را گفت و بعد بالای یک تخته سنگ رفت تا دوباره به درون آب دریا شیرجه بزند.

متاسفانه عمق آب زیاد بود و حسام که توانایی مقابله با آب قدرتمند را نداشت، آغاز به دست و پا زدن کرد.

دخترم حدیث که متوجه دست و پا زدن برادرش شده بود، به سمت او دوید تا او را نجات دهد اما خودش هم گرفتار شد. محمدمهدی- پسر خواهرم- که متوجه حادثه شده بود، به سرعت به سمت آنها دوید تا هر دو را از آب بیرون بکشد، اما موج عظیمی، بچه هایم را به درون دریا کشید و محمد مهدی را هم به سمت ساحل پرتاب کرد. او هم چیزی نمانده بود که خفه گردد اما توانسته بود جانش را نجات دهد.

شوهرخواهرم هم تا بیاید و از این ماجرا باخبر گردد، دیگر کار از کار گذشته بود. نیم ساعت پس از غرق شدن بچه هایم، من هم از موضوع باخبر شدم و خودم را به سرعت به خانه رساندم اما دیگر همه چیز تمام شده بود و پس از مدتی جنازه بچه هایم روی آب آمد و آنها را گرفتیم.

پدر به اینجای حرف هایش که می رسد، صدایش بی رمق و بی جان می گردد. یادآوری لحظات آخر زندگی بچه هایش هیچ فرقی با مرگ برایش ندارد. دوباره آه بلندی می کشد و پس از مکث کوتاهی ادامه می دهد: بچه هایم خیلی همدیگر را دوست داشتند و به یکدیگر وابسته بودند. هیچ وقت همدیگر را رها نمی کردند و همیشه دست شان در دست هم بود. حدیث آنقدر حسام را دوست داشت که وقتی دوستان پسرم دنبال او می آمدند، اجازه نمی داد او همراه دوستانش برود و برادرش را نزد خودش نگه می داشت .

پدر حرفش را قطع می نماید و بعد از کشیدن آه بلندتری، ادامه می دهد: با دو سال اختلاف سنی به جهان آمدند، با هم زندگی کردند و با هم، هم از جهان رفتند.

تسلیم در برابر تقدیر

پدر کمی سکوت می نماید تا آرام گردد. بعد با حسرت نام فرزندانش را به زبان می آورد و از دلتنگی هایش می گوید: خیلی دلم برای شان تنگ شده است و حالم خوب نیست. نه من و نه مادرشان باورمان نمی گردد آنها برای همیشه رفته باشند. انگار دارم خواب می بینم. هر لحظه احساس می کنم بیدار می شوم و می بینم تمام این اتفاقات و مرگ حدیث و حسام، خواب و رویایی بیش نبوده است اما کمی که می گذرد، می بینم بیدار هستم و این درد بر سرمان هوار شده است. من که مرد هستم، این همه درد می کشم، حالا تصور کنید مادرشان که یک زن و پر از احساسات مادرانه است، چه می کشد.

او در خصوص شرایط همسرخواهرش پس از این اتفاق می گوید:شوهرخواهرم هم حال و روز درستی ندارد و به دلیل این اتفاق در بیمارستان بستری است. او عذاب وجدان دارد و خودش را مقصر وقوع این اتفاق می داند. دائم می گوید تقصیرمن است و ای کاش آنها را نمی بردم.

متاسفانه اهالی هم او را سرزنش می نمایند و می گویند تو مقصر هستی. بچه مردم را بردی و باید مواظب شان می بودی اما این کار را نکردی و حالا یک خانواده عزادار هستند. شنیدن این حرف ها شوهرخواهرم را بیش از هر چیزی عذاب می دهد. به نظر من تقدیر و قسمت بچه ها این طور نوشته شده بود. پای قسمت و تقدیر که در میان باشد، از هیچکس کاری ساخته نیست. به همه گفته ام که هیچکس حق ندارد شوهرخواهرم را سرزنش کند و تقدیری است که روی پیشانی مان نوشته شده بود.

آن طور که پدر حدیث و حسام می گوید، نصب یک تابلوی هشدار در ساحل ماسه ای خور و دادن آگاهی و هشدار به گردشگران و شنانمایندگان، مساله مهمی است که مسؤولان استان باید به آن توجه ویژه داشته باشند تا از بروز حوادث ناگوار در آینده جلوگیری گردد.