داستان کوتاه قلب افشاگر از ادگار آلن پو - راوه بلاگ

نمی توانم توضیح دهم که چطور شد این فکر به مغزم خطور کرد، ولی از وقتی که در ذهنم جا خوش کرد دیگر دست از سرم بر نمی داشت. نه کینه ای به پیرمرد داشتم نه غرضی و مرضی. در واقع خیلی هم دستش داشتم. نه از او بدی دیده بودم و نه هرگز بهم توهین یا تحقیر نموده بود. طمعی هم به مال و اموال او نداشتم. فکر می کنم. تقصیر چشم او بود. ها خودشه! یکی از چشم های او با چشم کرکس مو نمی زد، چشم آبی رنگ باخته، با لایه نازکی که روی آن را پوشانده بود، هر موقع چشمش به من می افتاد چنان حالتی به من دست می داد که انگار خون در رگ هایم از حرکت باز می ایستاد. رفته رفته، این فکر در ذهنم جای گرفت که باید پیرمرد را نابود کنم و از شر نگاه او خلاص شوم. موضوع این است که تو تصور می کنی من دیوانه شده ام.

آدم های دیوانه چیزی سرشان نمی گردد. باید می دیدی که من دست به چه کارها که نزده ام.باید بدانی با چه دقت و دوراندیشی ها، و با چه زمینه سازی ها و پنهان کاری ها دست به کار کشتن پیرمرد شدم. یک هفته قبل از اینکه او را به قتل برسانم بیش از همه وقت احساس خوب و محبت آمیزی به او داشتم. هر شب حدود نیمه های شب، یواشکی می رفتم چفت در را بر می داشتم، و آهسته، آهسته در را به اندازه ای باز می کردم که سرم را ببرم تو. روی فانوس را پوشانده بودم، وقتی مطمئن شدم که روزنه یا پرتوی از نور وجود ندارد، سرم را توی اتاق می بردم. اگر می دیدی چطور با دوز و کلک وارد اتاق می شدم، از خنده روده بر می شدی. بی سرو صدا و آرام سرم را توی اتاق می کردم که خواب پیرمرد را آشفته نکنم. آن قدر این حرکت را به کندی انجام می دادم که یک ساعت طول می کشید تا سرم به طور کامل از لای در عبور کند، تازه پیرمرد را می دیدم که روی تخت دراز کشیده است خوب، حالا بگو ببینم، ممکن است آدم خل و دیوانه تا این حد فرز و زرنگ باشد.

وقتی سرم به طور کامل وارد اتاق می شد، تازه با نهایت احتیاط نور فتیله فانوس را طوری تنظیم می کردم بدون اینکه صدای غژغژی شنیده گردد، پرتوی خفیفی روی چشم کرکسی اش بیافتد. هفت شب آزگار این کار را تکرار کردم-درست نیمه شب، ولی هر هفت شب چشم او بسته بود و من نمی توانستم منظورم را عملی کنم، چون چیزی که آزارم می داد خود پیرمرد نبود، بلکه چشم بدیمن او بود. و صبح ها وقتی هوا روشن می شد، من بی پروا وارد اتاق او می شدم. انگار نه انگار که دیشب چه گذشت، با لحنی گرم و صمیمی در حالی که او را به اسم کوچک صدا می زدم گرم مصاحبه می شدم و حتی می پرسیدم شب گذشته را چگونه گذرانده است. باید خواب پیرمرد شدیدا سنگین و عمیق بوده باشد که این همه نیمه شب ها وارد اتاقش می شدم او اصلا سر در نمی آورد.

هشتمین شب برای باز کردن در بیش از شب های قبلی احتیاط کردم. به نظرم می آمد زمان سریع تر از همواره می گذشت. پیش از آن شب، هرگز سراغ ندارم که نیورهای درونی و هوش و بصیرتم تا این حد حساس شده باشند. به دشواری می توانستم احساس موفقیت خودم را مهار کنم. از فکر این که من در اینجا حضور دارم، اندک اندک در اتاق پیرمرد را باز می کنم و او ذره ای به رفتار اسرارآمیز و افکار من شک نمی نماید، پیش خودم خندیدم. شاید صدای خنده خام را شنید، چون حرکت خفیفی کرد همه اتاق تاریک بود (از ترس سارق، درها را سفت و محکم بسته بود) از این رو می دانستم که پیرمرد قادر نیست درز در را که بازتر شده بود ببیند. سرم را از لای در به درون اتاق کشیدم، داشتم نور فانوس را تنظیم می کردم که انگشت شستم به گیره حلبی آن خورد، با صدای آن پیرمرد از خواب پرید و جیغ زد: آنجا کیه؟ من از جایم جنب نخورم، بی حرکت و ساکت ایستادم. یک ساعت تمام همچنان میخکوب بودم، در عین حال حواسم به او بود و متوجه شدم او هم توی رختخوابش هنوز نشسته است. پیرمرد گوش به زنگ بود، درست مثل من که چندین شب پی درپی آنجا منتظر بودم و به صدای حرکت سوسک ها گوش می دادم که نشانه مرگ بود. در این دم صدای نالهٔ خفیفی شنیدم و متوجه شدم که این ناله برخواسته از ترسی کشنده است، ناله ای از سر درد و اندوه نبود، صدای خفه ای بود که در شرایط وحشتناک از اعماق روح بر می خیزد. من این صدا را خوب می شناختم: شب های بیشماری، درست در نیمه های شب وقتی همهٔ عالم به خواب رفته اند، این صدا از اعماق وجود با پژواکی سهمناک بر می خاست، صدا چنان هولخناک بود که مرا گیج و پریشان می کرد. گفتم که با این صدا آشنا هستم. حالا هم می دانم پیرمرد چه احساسی دارد، هر چند در دلم می خندم، در عین حال حس ترحم مرا بر می انگیزد.

پیرمرد با شنیدن همان اولین صدای خفیف تا کنون روی تختخوابش بیدار مانده و می دانتسم از آن وقت هر لحظه بر ترس او افزوده می گردد. سعی می کرد آن را به توهمات خود نسبت دهد، اما نمی توانست. با خود می گفت: چیزی نبود، شاید صدای باد بود که در دودکش پیچید-یا صدای پای موشی موقع عبور از کف اتاق یا صدای یک جیرجیرک! با این فرضیات سعی می کرد خود را دلداری دهد، ولی همه اش بی فایده بود. کاملا بی فایده! چون مرگ در دو قدمی او بود، و اکنون آهسته آهسته سایه شوم خود را به روی قربانی اش می افکند. تاثیر اندوه بار سایه نادیدنی مرگ است که حضورم را در درون آن اتاق حس می نماید، با اینکه نه مرا می بیند و نه صدایم شنیده می گردد. مدتی بس طولانی و با صبر و حوصله زیاد منتظر ماندم و بی آنکه متوجه بشوم که او دراز کشیده یا نه تصمیم گرفتم اندکی از نور فانوس را به او بتابانم. فکرش را بکنید که چگونه توانستم با مهارتی زیاد نور کم فروغی به باریکی یک نخ از لای در به چشم های کرکسی او بتابانم. چشم، باز باز بود، وقتی به آن خیره شدم، داشتم از ترس سکته می کردم. آن را با وضوح کامل دیدم، چشم آبی رنگ باخته، با لایه نازکی که به نحوی ناآشکارا آن را پوشانده بود، از دیدن آن چنان ترس برم داشت که تا مغز استخوانم به لرزه افتاد. من غیر از چشم او هیچ جای دیگر صورت و هیکل او را نمی دیدم، چون به طور غریزی چنان پرتو فانوس را تنظیم کردم که فقط همان چشم لعنتی اش دیده می شد.

نگفته بودم که تو حساسیت و تیزهوشی مرا به حساب دیوانگی ام گذاشته ای؟ در این دم صدای خفیف و مبهمی به گوشم رسید درست مثل صدای ساعتی که لای پارچه پیچیده باشند. من این صدا را هم خوب می شناختم. این ضربان قلب پیرمرد بود. با شنیدن صدای ضربان قلب، بر خشم من افزوده شد، درست مثل صدای طبل که سربازان را تیهج می نماید.

با وجود این همه هیجان بی حرکت ایستادم آهسته نفس می کشیدم. فانوس را بی حرکت نگاه داشتم. با چه سختی سعی کردم که پرتو نور را روی چشم او ثابت نگاه دارم. تپش جهنمی قلب او زیادتر می شد. هر لحظه بر صدا وس رعت آن افزوده می گشت پیرمرد بیش از حد وحشت زده شد. برای همین لحظه به لحظه بر شدت صدای تپش قلب او افزده می شد. آیا هنوز به سلامت من شک داری؟ من که پیش از این گفته بودم که من همان آدم عصبی ای هستم که بودم. و حالا در این ساعات آرام شب، در میان سکوت مرگبار این خانه قدیمی، صدای چنین حیرت انگیز مرا به مرز وحشت و دلهره ای تحمل ناپذیر کشاند.

باز هم لحظاتی دیگر مقاومت کردم و همچنان بی حرکت ایستادم و جنب نخورم ولی تپش شدید و شدیدتر شد، فکر کردم با این شدت که قلب او می زند، باید منفجر گردد. دغدغه تازه ای به سراغم آمد، نکند صدایی به این شدت به گوش همسایه ها برسد! عمر پیرمرد به سر آمده بود. با صدایی بلند، فانوس را پرت کردم، به درون اتاق خزیدم. او چیغ کشید، تنها یک بار و آخرین بار. من با حرکتی تند او را از تختخواب به کف اتاق انداختم و بعد تشک سنگین را کشاندم روی او. بعد از شادی لبخندی زدم، که بالاخره کار خودم را کردم. و قلب پیرمرد تا دقایقی همچنان در تپش بود، اما با صدایی خفه. دیگر جای نگرانی نبود، این ضربان دیگر از چاردیواری اتاق به گوش همسایه ها نمی رسید. پایان قلب از تپش باز ایستاد، پیرمرد مرده بود. تشک را به جای اول برگرداندم و جسد را آنالیز کردم. مثل سنگ مرده و بی حرکت بو د.دستم را روی قلبش گذاشتم و چند دقیقه ای نگاه داشتم. از ضربان خبری نبود. مثل سنگ بی روح و مرده بود. دیگر چشمهایش مرا آزار نمی داد. اگر هنوز به عقل و هوش من شک داری، اگر برایت توضیح دهم که چقدر با مراقبت و احتیاط جسد را پنهان کردم، دیگر باید حرفت را پس بگیری. شب سپری می شد، من بی سروصدا ولی با سرعت کارم را آغاز کردم. اعضای بدن را از هم جدا کردم. اول سرش را بریدم، بعد دست ها و پاهایش را.

بعد سه تا از تخته های کف اتاق را آوردم و تکه های جسد را میان تخته های باریک حائل پشت و رو قرار دادم. تخته ها را طوری ماهرانه جابه جا کردم که چشم هیچ تنابنده -حتی چشم پیرمرد-در حالت طبیعی به جابه جایی آنها شک نمی کرد. چیزی برای پاک کردن و شستن نماند، چون هیچ لکه ای حتی لکه خونی روی کف اتاق دیده نمی شد. خیلی دلواپس این قسمت از کار بودم ولی همه اش به خیر و خوبی تمام شد.

وقتی همهٔ این کارها را تمام کردم، تازه ساعت شد چهار صبح، ولی هوا مثل هوای نیمه شب تاریک تاریک بود. همین که زنگ ساعت چهار نواخته شد، کسی در حیاط را زد.آرام رفتم و در را باز کردم، آرام بودم چون دلیلی برای ترسیدن وجود نداشت. سه مرد باادب و متانت وارد شدندو خود را افسر پلیس معرفی کردند. در خلال شب یکی از همسایه ها جیغی شنید، از روی بدگمانی، به پلیس اطلاع داد و این سه افسر آمده اند تا خانه را بگردند. من لبخند زدم، ترسی هم که نداشتم به آنان خوشامد گفتم. و گفتم جیغ و فریاد خودم بود خواب دیده بودم. درباره پیرمرد گفتم که او مدتی است غیبش زده. به مسافرت رفته و مهمانان را همراه خود بردم تا گوشه و کناره های خانه پیرمرد را با چشم های خودشان ببینند و خودم به آنها گفتم همه جا را بگردند، با دقت هم بگردند آخر سر هم آنها را به اتاق پیرمرد بردم. اموال و دارای او را نشان دادم که دست نخورده سر جایش بود. بی پروایی و هیجانی که از اعتماد به نفس پیدا کردم، موجب شد که چند تا جایگاه را کشان کشان بیاورم درست توی اتاق پیرمرد و به مهمانان تعارف کردم که برای برطرف خستگی کمی اینجا استراحت نمایند.

جایگاه ای که خودم روی آن نشستم درست روی تخته هایی گذاشتم که جنازه پیرمرد زیر آن پنهان شده بود. افسرهای پلیس راضی بودند. رفتار من هم عادی و قانع نماینده بود به طور فوق العاده ای وضعیتی ارام و عادی داشتم. وقتی دیگر از سؤال و جواب های من اطمینان پیدا کردند آنها نشستند و به صحبت های معمولی پرداختند. ولی طولی نکشید، وضعیتم دگرگون شد و دلم می خواست که آنها هرچه سریع ت از اینجا بروند. سرم گیج می رفت، در گوشم صداهای عجیب و غریب پیچید، ولی آنها همچنان نشسته بودند و صحبت شان گل نموده بود. صداها در گوشم بلندتر و محسوس تر ادامه پیدا کرد. آغاز کردم به حرف زدن تا شاید از شر احساسی که بر من غلبه کرد خلاص شوم، ولی بدتر شد. تا اینکه بالاخره متوجه شدم که این صدا از گوش های من نیست. شک نداشتم، حالا رنگ و رویم پرده تر شد، حرف زدن را با روانی و صدای بلندتر ادامه دادم. ولی آن صدا بلندتر شد. چه خاکی به سرم بریزم؟ صدا اول ضعیف و فرو خورده بود و به صدای ساعتی که در پارچه پیچانده باشند شابهت داشت. نفسم در سینه حبس شده بود، ولی افسرها متوجه نشدند. با شور و حرارت وراجی می کردم، و آن صدا همچنان بیشتر می شد. با هیاهو و آشفتگی درباره موضوعات بی اهمیت حرف های صدا تا یک غاز می زدم در حالی که دست هایم را با عصبانیت تکان تکان می دادم، ولی ان صدا باز هم بلندتر می شد. سر در نمی آوردم چرا مهمان ها گورشان را گم نمی کردند؟

با قدم های بلند و سنگین آغاز کردم به راه رفتن، به این طرف و آن طرف می رفتم، تا نشان بدهم از حضور این آدم ها خشمگین هستم ولی باز آن صدای لعنتی بلندتر می شد. ای خدای عظیم! چه گرفتار شدم؟ از شدت عصبانیت دهنم کف نموده بود با شدت و حرارات پرت و پلا می گفتم، فحش و بد و بیراه می دادم، جایگاه ای را که رویش نشسته بودم بی اختیار به این طرف و آن طرف می بردم، و روی همان تخته های جابه جا شده جایگاه را قژ قژ به عقب و جلو می کشاندم، ولی آن صدا همچنان بلند و بلندتر می شد. به فریادهایی بلند تبدیل شده بود. ولی افسرها انگار نه انگار سروصدایی است بی خیال و خندان با هم اختلاط می کردند. مگر ممکن است سروصدایی به این شدت به گوش آنها نرسد؟ ای خدای عظیم مگر چنین چیزی ممکن است؟ حتما این صدای لعنتی به گوش آنها هم می رسد. بو بردند از همه چیز سر در آوردند حالا خودشان را به آن راه زده اند فکر می کنم و فکر می کردم همه چیز را می دانند ولی متظاهرانه مرا دست می اندازند. هر اتافقی بیافتد از این رنج و عذاب جسمی و روحی که بدتر نیست. هر بلایی سرم بیاید بدتر از این مضحکه ای نیست که در آن گیر نموده ام.من دیگر تحمل لبخندهای ریاکارنه این ها را ندارم حس می کردم باید با تمام نیرو فریاد بکشم یا خود را نابود کنم. حالا باز هم صدا بلندتر و بلندتر شده بود.

با تمام وجودم جیغ کشیدم:

بی شرف ها! بیش از این طاقت پنهانکاری ندارم. به جنایتی که مرتکب شده ام اعتراف می کنم! این تخته ها را کنار بزنید. همین جا! همین جا! این صدای ضربان قلبی است که در زیر تخته ها پنهان شده!

ترجمه حسن اکبریان طبری

گروه ساختمانی آبان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت