آیین نامه ارتقای اساتید کمکی به پیشرفت دانشگاه ها نمی کند ، صنعت دولتی نیز پذیرای پژوهشگران نیست! - راوه بلاگ

اگر علاقمند به دریافت بهترین خدمات تحصیل در آمریکا هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم ویزای تحصیلی آمریکا، با دریافت مشاوره رایگان از مجربترین تیم مهاجرتی آمریکا، بهترین مسیر را به سوی دانشگاه های آمریکا انتخاب کنید.

ابراهیم عبدی پور، رئیس دانشگاه حضرت معصومه(س) در مصاحبه با خبرنگار دانشگاه خبرنگاران، درباره آیین نامه ارتقاء اساتید گفت: واقعیت این است که آیین نامه ارتقاء اساتید با وجود تمام مباحثی که در آن دیده شده و سعی در پوشش فعالیت های اساتید داشته است، خیلی کمکی به رشد و پیشرفت واقعی دانشگاه ها و آموزش عالی ما نمی کند، زیرا معیار هایی که در آنجا تعریف شده است نوعا مبتنی بر یک سری فعالیت های روتین و مشخصی است که اگر استادی در حوزه خودش پیشرفت چندانی نیز نداشته باشد، به راحتی می تواند با یک رزمه سازی و با استفاده از بعضی شاخص ها ارتقاء یابد.

وی ادامه داد: به عنوان مثال در حوزه فرهنگی هدف این است که استاد در فعالیت های فرهنگی دانشگاه مشارکت داشته باشد، برنامه های فرهنگی صرفا یکسری برنامه های روتین و مربوط به مراسمات و فعالیت های تبلیغاتی نیست به نظر بنده مهمترین فعالیت که یک استاد در حوزه فرهنگ می تواند داشته باشد، این است که در مورد فعالیت های تربیتی دانشجو تاثیرگذار باشد. یکسری شاخص ها در ماده یک آیین نامه ارتقاء اساتید در بحث فعالیت های فرهنگی وجود دارد که به وسیله تمام آن شاخص ها اساتید می توانند ارتقاء یابند، که از جمله آن ها شرکت در کلاس های معرفت افزایی و چند کار دیگر است که تاثیرگذار نیستند.

عبدی پور اظهار کرد: در حوزه پژوهش نیز متاسفانه به رغم اینکه شاخص های مختلفی در این حوزه دیده شده که از جمله آن ها می توانیم به فراوری علم، اختراع، ارتباط با صنعت اشاره کنیم، اما بعضی از همکاران در عمل به گونه ای هستند که بعضی مستندات را آماده می نمایند و ارتقاء می یابند بدون اینکه تاثیرگذاری لازم را داشته باشند.

پژوهش هایی که دردی درمان نمی نمایند

رئیس دانشگاه حضرت معصومه (س) اضافه کرد: در حوزه ارتباط با صنعت و جامعه نیز متاسفانه با توجه به ذهنیتی که وجود دارد صنعتگران و بنگاه های مالی تمایلی ندارند تا پژوهشگران و اساتید دانشگاهی با آن ها همکاری نمایند یعنی این ضرورت را درک نکرده اند که نیرو های علمی می توانند در حل معضلات به آن ها کمک رسانند و اساتید دانشگاهی را صرفا اشخاصی می دانند که به کاره های تئوری می پردازند و در حوزه عمل توانایی ندارند.

وی با بیان اینکه انتقاد اول بنده به سوی همکاران دانشگاهی است که خیلی از پژوهش های آن ها دردی را درمان نمی کند؛ اظهار کرد: بخش دولتی که بسکمک از فعالیت های صنعتی ما در آنجا انجام می گردد نیز متاسفانه پذیرای پژوهشگران نیستند و اصولا همکاری لازم را با استاد دانشگاه و پژوهشگر ندارند البته بنده قبول دارم که در چند سال اخیرآیین نامه ها و دستورالعمل های خوبی نیز تدوین شده است به طوری که دانشگاه ها موکلف شده اند تا اساتید را به فرصت های مطالعاتی در صنعت بفرستند؛ اما متاسفانه صنعت و سایر موسسات استقبال لازم را از این اساتید نداشته اند. البته کار هایی هم شده است، اما انتظاری که ما داریم به صورتی که استقبال گسترده از پژوهشگران شوند و مسائل و مسائل خود را به آن ها بسپارند، هنوز محقق نشده است.

نتیجه اجبار صنعت برای ارتباط با دانشگاه برطرف تکلیف است

عبدی پور در پاسخ به این سوال که آیا دولت می تواند صنعت را موظف به استفاده از پژوهشگران کند، اظهار کرد: بعضی از موسسات خصولتی هستند؛ یعنی نیمه خصوصی و نیمه دولتی هستند، دولت می تواند این مراکز را اجبار به استفاده از پژوهشگران کند؛ اما اگر این تمایل درونی نباشد، ارتباط لازم اتفاق نخواهد افتاد، زیرا پژوهشگر براساس داده ه ها و اطلاعاتی که به دست می آورد می تواند به حل مسائل بپردازد؛ اما اگر شرکت تمایلی به این همکاری نداشته باشد امکان دارد با چند کار سطحی و غیر ضروری از خودش برطرف تکلیف کند.

کمیت موئلفه اصلی ارزیابی اساتید

رئیس دانشگاه حضرت معصومه (س) توضیح داد: مشکل ما این است که بسیار از مدیران به آشکار شدن اطلاعات درون سازمانی خود علاقه ای ندارند، در صورتی که پژوهشگر در باب هر مسیله ای باید ابتدا صورت مسئله را درک کند و داده های لازم را بیابد و پس از آن به دنبال اطلاعات باشدو بعد از ان به حل مشکل بپردازد.

وی توضیح داد: به نظر بنده مدیران دانشگاه ها مخصوصا در بخش پژوهش باید با نگرش کیفی به فعالیت پژوهشی اساتید نگاه نمایند، به طوری که آیا در جهت فراوری علم و برطرف مسائل جامعه بوده است یا خیر. اگر در هر دانشگاهی کارگروهی وجود داشته باشد که به ارزش گذاری فعالیت های اعضای هیئت علمی بپردازند، کار درست تر پیش خواهد رفت. متاسفانه اکنون هیچ مولفه درستی برای ارزیابی وجود ندارد که به عنوان معیار اصلی شناخته گردد. هر ارزش گذاری نیز شده است بر اساس کمیت است.