پیشنهاد فیلم رفقای عزیز Dear Comrades از آندری کونچالفسکی - راوه بلاگ

همان اول کار بگویم که اگر بعد از خواندن معرفی کوتاه من تصمیم گرفتید که فیلم را ببیند، یک دفعه آن را با فیلم هندی Dear Comrade اشتباه نگیرید. همان طور که می بینید فقط در یک S با هم فرق دارند.

فیلم Dear Comrades یا رفقای خوب که یک علامت تعجب هم آخر عنوانش دارد، در سال 2020 ساخته شده، اما تازه لینک دانلودش آماده است.

فیلم در ژانر تاریخی و درام است و توسط آندری کونچالفسکی ساخته شده است. این کارگردان 83 ساله سابقه طولانی ای در فیلمسازی دارد و هم در دوران شوروی فیلم ساخته و هم بعدهای در هالیوود.

فیلم های تانگو و کش، سیبریایی و نیز فیلم عشاق ماریایی او مشهور هستند و تصور می کنم که شخصا باید تعداد بیشتری از آثار او را ببینم.

اما فیلم رفقای عزیز او، روایت هنرمندانه و درام از قتل عام استی که در زمان شوروی در دوم ژوئن سال 1962 در شهر Novocherkassk رخ داد.

کوتاه زمانی قبل از این رویداد کارگران صنایع لوکوموتیوسازی این شهر اعتصاب کرده بودند. علت اعتصاب افزایش قیمت مواد غذایی و شایعه کاهش شدید دستمزدها بود.

تظاهرات در ابتدا مسالمت جویانه آنها اما به خاک و خون کشیده شد. روز حادثه کا گ ب مداخله کرد و 26 نفر از تظاهرکنندگان غیرمسلح را به تقل رساند. 200 نفر از تظاهرکنندگان دستگیر شدند و عموما به 15 سال زندان محکوم شدند، گرچه برخی از آنها بعدا آزاد شدند.

اما جالب است که کنترل شدید رسانه ها و جو رعب و وحشتی که ایجاد شد، باعث شد هیچ ذکری از این قتل عام در رسانه های محلی و کشوری نشود. تا خود سال 1992 این موضوع مخفی نگه داشته بود و کسی از آن خبر نداشت.

26 نفر کشته این حادثه مخفیانه به خاک سپرده شدند، اما پایان در سال 1994 همه اجساد کشف شدند و با یک مراسم یادبود رسمی، دوباره به خاک سپرده شدند.

سال 1992، کوتاه زمانی بعد از سقوط اتحاد جماهیر شوروی، برخی به دنبال پیدا کردن مجرمان حادثه برآمدند که یکی از آنها نیکیتا خروشچف - رهبر وقت شوروی- بود. هم او که در بیستمین اجلاس حزب کمونیست، به شدت از سیاست های استالین انتقاد کرده بود با بی تدبیری یکی از مسئولان حادثه به شمار می رود و این البته یکی از بازی های تلخ روزگار است که هر مسئولی نسبت به جفاهای مسئول قبلی ابراز خشم و انزجار می کند و خود دور جدید فجایع را می شروعد.

اما به خود فیلم می رسیم. فیلم واقعا بسیار بیشتر از حد انتظار من بود. وقتی فیلم را شروع می کنید، شاید تا میانه فیلم، کمی حوصله تان سر برود. اما اگر تا بیاورید و به آن پایان بندی عالی برسید، نظرتان عوض می شود.

فیلم سیاه و سفید فیلمبرداری شده. در مرکز روایت فیلم، زنی را عضو حزب کمونیست شهر را با نام لیودا می بینیم که بسیار مقید به آرمان ها است و حتی در آن سال های دهه 1960 هم بی هیچ تردیدی هر کاری که استالین کرده بود را لازم و ضروری و ناگزیر می دانست. در در و دیوار خانه او عکس های استالین همچنان نصب هستند. هم او است که وقتی اوضاع اعتصاب و اعتراض در حال خارج شدن از کنترل است، پیشنهاد شدت عمل می دهد.

در فیلم تعداد زیادی مسئول بی تدبیر داریم که فقط نگران جوابی هستند که باید به مقام رده بالاتر خود بدهند. ترس و استیصال و بزدلی از چهره و کردارشان پیداست. همان هایی که بعد از حادثه با هیجان سخنرانی می کنند و کف می زنند.

فیلم، نمایشگر مرگ قسطی شهروندان شورویایی است، آنهایی که برای پختن یک شیرینی و دریافت سهمیه سیگار، لبنیات، نوشیدنی و گوشت و حتی چیزهایی مانند جوراب شلواری باید آشنا داشته باشند و دغدغه شان از صبح تامین همین مایحتاج اولیه زندگی باشد. لیودا همه اینها را می داند و می بیند، اماهیچ کدام از اینها تلنگری برای تجدید نظر در اعتقاداتش نیست.

اما بعد، فاجعه رخ می دهد. خون های به خورد آسفالت رفته را مسئولان حتی نمی توانند با شستشوی روتین پاک کنند و مجبور به آسفالت مجدد می شوند! اینجاست که در جریان رویدادی که نمی خواهم به خاطر لو رفتن خط داستان، لو بدهم، زن در شرایطی نو قرار می گیرد. شرایطی که با رسیدن فیلم به قسمت انتهایی اش به اوج سختی خود می رسد.

کارگردان -کونچالفسکی - شهر خاکستری و بی روح را خوب به تصویر کشیده. ساختمان های فرتوت و پر از ترک، دیوارهایی که سوسک روی آنها راه می رود. او در به تصویر کشیدن این نمای خاکستری چرک تعمد داشته است. چرکی و خونی که حتی نمی شد با بزک ظاهری و دسته موسیقی و پایکوبی فرمایشی بعد از حادثه، پاکش کرد!

تا نیم ساعت مانده به پایان فیلم می خواستم نمره شخصی 7 به فیلم بدهم. اما با دیدن پایان بندی دیگر نمی شد به نمره ای کمتر از 7.5 برای فیلم فکر کرد و شاید بیشتر!

گروه ساختمانی آبان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت