نقد و آنالیز بازی اسپلیت فیکشن؛ نهایت تفریح - راوه بلاگ

بدون شک هیزلایت (Hazelight) در حال حاضر یکی از برترین استودیوهای بازی سازی به شمار می آید. این استودیو با انتشار A Way out شروع خوبی داشت و در ادامه با بازی It Takes Two توانست تجربه ای بی نظیر از همکاری دونفره را به بازیکنان ارائه دهد و جوایز معتبری همچون برترین بازی سال مراسم گیم اواردز را از آن خود کند. این بازی با داستان دلنشین، مکانیک های خلاقانه و گرافیک چشم نواز خود توانست به یکی از برترین بازی های کوآپ تاریخ تبدیل گردد. حالا، هیزلایت با بازی تازهش با عنوان اسپلیت فیکشن به صحنه بازگشته است.

جهت مطالعه بیشتر به yourtutor.me هم سر بزنید

این بازی نیز مشابه آثار قبلی استودیو، یک تجربه کوآپ است که برای دو بازیکن طراحی شده و از زمان معرفی، به خصوص با توجه به موفقیت It Takes Two، انتظارات زیادی از آن وجود داشت. حال در اینجا قصد داریم به این سوالات پاسخ دهیم که آیا اسپلیت فیکشن توانسته جادوی آثار قبلی هیزلایت را دوباره ارائه کند یا خیر؟ از سوی دیگر این بازی در راستای روند پیشرفت استودیوی سازنده قرار گرفته است؟

اعتراف می کنم که قبل از شروع بازی، ایده تازه یوسف فارس خیلی توجه من را جلب نکرد. قبلا It Takes Two را بازی نموده بودم و از آن لذت بردم و احساس می کردم دیگر چندان احتیاجی به تجربه مشابه دیگری ندارم. اما تنها چند ساعت در این دنیای تازه کافی بود تا من را مجذوب کند و با داستانی که امضای قابل تشخیص هیزلایت را دارد، هماهنگ شوم و هیجان زده شوم.

سفری در دنیاهای متضاد

با اینکه It Takes Two از همان ابتدا تعیین می کرد که همه چیز حول محور یک طلاق می چرخد، اسپلیت فیکشن شروع مبهم تری را انتخاب می نماید و جزئیات زیادی را در مقدمه بازی فاش ننموده و بعلاوه به وضوح نشان نمی دهد که میخواهد چه چیزی را روایت کند. نگران نباشید، من هم قرار نیست داستان بازی را لو دهم چون یکی از مجذوب کنندهیت های آن همین است. فقط کلیات داستان را بیان می کنم.

داستان با معرفی دو شخصیت اصلی بازی، زویی (Zoe) و میو (Mio) شروع می گردد. این دو نویسندگانی تازه کار که به یک شرکت انتشاراتی مدرن و معتبر برای امضای قراردادی که به آن ها اجازه انتشار داستان هایشان را می دهد، مراجعه می نمایند. آن ها یکدیگر را نمی شناسند و پس از برخوردهای کوتاهی تعیین می گردد که شخصیت های بسیار متفاوتی دارند؛ یکی بسیار پرحرف و دیگری آرام تر. هرچند به نظر می رسد که همه چیز پیچیده تر از امضای یک قرارداد ساده باشد زیرا شرکت انتشاراتی داستان، دستگاهی دارد که با استفاده از آن میخواهد ایده های نویسندگان را از شبیه سازی آن ها سرقت کند.

در این آزمایش، هر نویسنده در جایگاه جداگانه ای قرار می گیرد که ایده هایشان از آن استخراج می گردد. با این حال تصادفاً میو و زویی در یک جایگاه گیر می افتند و از اینجا مسائل شروع می گردد چرا که این اتفاق باعث خرابی دستگاه می گردد. بلافاصله متوجه می شویم که هر یک از شخصیت ها در ژانر خاصی از ادبیات تخصص دارند. میو در داستان های علمی تخیلی، فضایی مهارت دارد، در حالی که زویی داستان های فانتزی حماسی با اژدهاها، جادو و زره های سنتی را ترجیح می دهد. حال در این دنیاها و داستان هایی که آن ها تصور و نوشته اند، باید به وسیله گلیچ هایی در شبیه سازی که به وسیله خرابی دستگاه ایجاد شده است فرار کنیم و این شکاف ها ما را به داستان های مختلفی که دو نویسنده خلق نموده اند، می برد.

به این ترتیب، در طول مراحل نسبتا طولانی، در حالی که ما در کوشش برای پیدا کردن راه خروج از این شبیه سازی برای متوقف کردن شرکت هستیم، بین دنیاهایی کاملا متفاوت از یکدیگر جابه جا می شویم. بدون وارد شدن به جزئیاتی که ممکن است تجربه بازی را خراب کند، اسپلیت فیکشن داستانی را روایت می نماید که مانند It Takes Two، بیشتر از آن چیزی است که در نگاه اول یا تریلرها به نظر می رسد و موضوعاتی نظیر چگونگی مواجهه با آسیب های خود و اهمیت دوستی برای غلبه بر مسائل را در خود دارد، اما آن خاص بودن It Takes Two را نداشته و کلیشه ای به نظر می رسد.

بعلاوه شخصیت پردازی شخصیت ها به خصوص آنتاگونیست داستان، جیمز ریدر (James Rader)، در سطح فوق العاده دیگر جنبه های بازی نیست و جدی گرفتن آن کار راحتی نیست. البته این بدان معنا نیست که با داستان بدی روبرو هستیم زیرا داستان همچنان لحظات مجذوب کننده خود را دارد و همدلی به عنوان موتور روایت به کار گرفته می گردد که این احساس در بازی It Takes Two نیز نقشی مهم داشت، اما به طور کلی اگر توقع یک داستان عمیق با پیچش های عجیب و غریب دارید، اسپلیت فیکشن چندان چیز خاصی برای ارائه ندارد.

مجذوب کننده تر و متنوع تر

همانطور که بالاتر هم گفتم، شما نمی توانید این بازی کوآپ را به تنهایی انجام دهید و احتیاج به بازیکن دومی دارید تا با او چه به صورت لوکال یا آنلاین در داستان پیش بروید که خوشبختانه ویژگی کراس پلی بین همه پلتفرم ها وجود دارد و از این نظر نسبت به It Takes Two نکته مثبتی محسوب می گردد. نکته جالب این است که همچون بازی های قبلی، شما و دوستتان تنها به خرید یک نسخه از بازی احتیاج دارید. در هنگام تجربه بازی، اسپلیت فیکشن بسیار شبیه به It Takes Two احساس می گردد. این موضوع را به عنوان یک نکته منفی نمی گویم، زیرا اثر قبلی هیزلایت به سطح بسیار بالایی از کیفیت فراوری دست یافت و سبک های متنوعی از گیم پلی از رانندگی تا پلتفرمر و غیره را شامل می شد که اینجا نیز همچنان وجود دارند.

هر بازیکن یکی از دو شخصیت اصلی را برای کنترل انتخاب می نماید و چه به صورت لوکال بازی کنید و چه آنلاین، در بیشتر لحظات صفحه به صورت تقسیم شده خواهد بود تا بتوانید ببینید بازیکن دیگر چه کاری انجام می دهد. این ویژگی همچنان یکی از عناصر کلیدی بازی است، زیرا در برخی بخش های بازی ارتباط باید پیوسته باشد تا به هم یاری کنید و با هم متوجه شوید که چگونه از موانع عبور کنید. البته بخش هایی وجود دارد که صفحه یکی می گردد که این ویژگی نیز کاملا در راستای ارائه بهتر گیم پلی در آن بخش محسوب می گردد.

اگرچه میو و زوئی حرکات کلی مشابهی نظیر پرش دوگانه، جهش، تاب خوردن با طناب دارند تا در دنیاهای مختلف حرکت نمایند، مجذوب کنندهیت اصلی در قدرت های منحصربه فرد آن هاست که بسته به مرحله و نقطه ای که در آن قرار دارید، تغییر می نماید. برای مثال، در دنیای علمی تخیلی، میو یک کاتانا بدست می آورد و زوئی یک شلاق که با استفاده از اولی می توانیم به برخی تجهیزات آسیب وارد کنیم، در حالی که دومی به ما اجازه می دهد اشیا را بگیریم و پرتاب کنیم یا پنل های خاصی را کنترل کنیم. استفاده هماهنگ از این توانایی ها به ما این امکان را می دهد تا از موانع عبور کنیم.

یا در دنیای فانتزی، هر بازیکن می تواند تبدیل به موجودات مختلفی گردد و حتی یک تخم اژدها دریافت کنیم که باید از آن مراقبت کنیم تا زمانی که از تخم بیرون بیاید و سپس جوجه اژدها را به چندین معبد ببریم تا بزرگ گردد و بالغ گردد و بتوانیم سوار آن شویم. بعلاوه هر اژدها دارای توانایی های متفاوتی است. در ابتدا، زمانی که آن ها بچه هستند، دارای قدرت های مختلفی هستند و وقتی بزرگ می شوند و بالغ می شوند نیز توانایی تازهی پیدا می نمایند. این ها تنها چند مثال هستند و البته موارد بسیاری دیگر نیز وجود دارند، اما فکر می کنم همین کافی است تا بفهمید که این توانایی ها همیشه مکمل یکدیگر هستند و به گونه ای در گیم پلی ادغام می شوند که هر دو بازیکن باید همیشه با هم همکاری نمایند و کشف نمایند چگونه از توانایی های منحصربه فرد خود برای یاری به هم تیمی خود استفاده نمایند.

همه این موارد با طیف متنوعی از مکانیک ها ترکیب شده است، از قایق رانی گرفته تا تعامل در زمان محدود با انواع مکانیزم ها که احتیاج به اقدامات هماهنگ دارند، مینی گیم های مختلف، لحظات اکشن پرزرق و برق، صحنه های اکشن به سبک آثار کلاسیک و غیره که گاهی بازیکن را به این فکر وا می دارد که استودیوی سازنده چگونه توانسته به این حجم از محتوای متنوع دست پیدا کند. در واقع با اینکه اسپلیت فیکشن تا حد زیادی در یک سوم ابتدایی خود مانند یک اثر بهبود یافته تر نسبت به It Takes Two احساس می گردد اما پس از گذشت مدتی تنوع و مجذوب کنندهیت بیشتر مراحل خود را به رخ می کشد.

این وسط اشاره ها و ارجاعات به بازی های دیگر از جمله بازی قبلی استودیو، اساسینز کرید، دارک سولز و حتی فیلم صورت زخمی در بازی وجود دارد که جالب است. از سوی دیگر در اسپلیت فیکشن همچنان شاهد نبردهای باس هیجان انگیزی هستیم که به سبک It Takes Two شاهد فازهای متعددی هستند که هر کدام روند مبارزه را به شکل مناسبی تغییر می دهند. با این حال در راستای تنوع بیشتر، نبرد با باس ها در این بازی مجذوب کنندهیت بیشتری پیدا نموده است.

همانطور که گفتم، در اسپلیت فیکشن به طور کلی تنوع بیشتری نسبت به It Takes Two وجود دارد که این در مکانیک های بیشتر و موقعیت های منحصربه فرد بیشتری دیده می گردد که باعث می گردد در هر قدم تازه انتظار یک چرخش غیرمنتظره دیگر را داشته باشید که کنار گذاشتن دسته را بسیار سخت می نماید. فراتر از این، اسپلیت فیکشن با معرفی داستان های فرعی، گیم پلی را به سطح تازهی می رساند. این مراحل جانبی کوتاه در مراحل اصلی بازی پنهان هستند که بیشتر آن ها، اگر نه همه، را در اولین دور بازی پیدا خواهید کرد. آن ها را می توان به وسیله پورتال کوچکی که احتیاجمند تعامل هر دو بازیکن است، تشخیص داد. این مراحل که تعداد نسبتا خوبی هم دارند، تجربیات کوتاهی هستند که لذت خاص خود را دارند و از آنجایی که چندان مکانیک های پیچیده ای نیز در آن ها وجود ندارد، لحظات آرامش بخشی را در میان هیاهوی مراحل اصلی فراهم می نمایند.

این ها در واقع داستان های فشرده و ناتمام دو نویسنده اصلی بازی هستند و در برخی از موارد، شامل درخشان ترین لحظات بازی هستند که بهتر است بدون توضیحات اضافه من که ممکن است از مجذوب کنندهیت آن ها بکاهد، به سراغشان بروید. علاوه بر این، در هر لحظه می توانید به لیست مراحل باز شده دسترسی پیدا کنید و هر بخشی که قبلاً پشت سر گذاشته اید را بارگذاری کنید تا داستان های فرعی ای که ممکن است از دست داده باشید را پیدا کنید. از نظر آیتم ها، مانند بازی It Takes Two، در اینجا آیتم های جمع آوری شدنی به معنای واقعی وجود ندارند، اما وظایف اضافی ای وجود دارد، مانند پیدا کردن همه نیمکت های که هر دو شخصیت می توانند همزمان روی آن ها بنشینند و مکالمات منحصربه فردی بینشان رخ دهد.

با اینکه اسپلیت فیکشن چالش نسبتا بیشتری نسبت به بازی قبلی هیزلایت دارد و اگر شما یا همراهتان خیلی ماهر نباشید، برخی بخش ها ممکن است کمی بیشتر طول بکشد و مجبور شوید چندین بار کوشش کنید، اما خوشبختانه زمانی که می میرید، هیچ زمان بارگذاری خاصی وجود ندارد و خیلی سریع برمی گشت. حتی در نبردهای انتهای با باس ها نیز نقاط چک پوینت مناسبی وجود دارند و اگر نیمی از نوار سلامتی دشمن را کاهش داده باشید، احتمالاً به زمانی برمی گشت که یک سوم از نوار سلامتی اش را کم نموده بودید. این موضوع شاید در یک بازی تک نفره از چالش اثر کم می کرد اما در این بازی که عملا تنها به صورت دونفره قابل تجربه است، خدشه ای به تجربه وارد نمی نماید و مانند بازی قبل، از نظر طراحی، استودیوی هیزلایت تقریبا به همه چیز فکر نموده است. هرچند همیشه می توانید به راحتی بخش هایی که شما را اذیت می نماید رد کنید تا بتوانید به داستان ادامه دهید.

چنین خوب چرایی ؟

اسپلیت فیکشن برای کنسول های نسل هشتم و نینتندو سوییچ در دسترس نیست و این موضوع علت خاص خود را دارد. این بازی نه تنها از نظر گیم پلی ارتقا یافته، بلکه از لحاظ بصری و صوتی نیز سطح بالاتری را نسبت به آثار نسل قبل ارائه می دهد. بازی در کنسول های پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس با رزولوشن 4K و نرخ فریم 60 اجرا می گردد و روی تمامی پلتفرم ها نیز واقعاً به خوبی بهینه شده است. در طول بازی به شخصه باگ خاصی مشاهده نکردم و مواردی نظیر افت فریم نیز مشاهده نشد.

از نظر گرافیک و طراحی هنری، اسپلیت فیکشن دست کمی از یک اثر شاهکار ندارد. جلوه های بصری برخی از لحظات اکشن، مدل سازی شخصیت ها، تنوع محیط ها و موقعیت ها با طراحی عالی شان از قلعه های قدیمی گرفته تا شهرهای آینده نگرانه جای بحثی باقی نمی گذارند. البته انیمیشن های صورت شخصیت ها می توانست اندکی بهتر باشد اما در کل قابل قبول است. بعلاوه برخی از مراحل، به طور کامل از سبک بصری اصلی بازی جدا می شوند و حقیقتاً این ترفند هم برای ایجاد تنش و هم برای شگفت زده کردن بازیکنان، بسیار خوب عمل می نماید.

همه این ها را با وجود این واقعیت در نظر بگیرید که اسپلیت فیکشن یک اثر AAA نیست اما با این حال، برخی از لحظات بازی از نظر بصری واقعاً شگفت انگیز هستند. بعلاوه بخش صوتی بازی نیز کیفیت بالایی دارد. صداگذاری انگلیسی بازی در سطح بسیار خوبی قرار گرفته است و موسیقی های بازی اگر بهتر از It Takes Two نباشند، در همان سطح ظاهر می شوند. این موسیقی ها نیز به مانند دیگر بخش های بازی تنوع خوبی دارند و هماهنگی خوبی بین آن ها و مراحل دیده می گردد.

نهایت لذت

اسپلیت فیکشن کوشش نمی نماید تا کار عجیب و غریبی انجام دهد و فرمول بازی های قبلی استودیوی سازنده را به شکلی عالی تغییر نمی دهد اما تجربه ای را ارائه می دهد که نه تنها در بخش های مختلف بهبود یافته بلکه با گیم پلی متنوع تر، مکانیک های منحصربه فردتر، اکشن بیشتر و صحنه های دیدنی تر، همه آن چیزی است که باید از یک اثر کوآپ هیجان انگیز انتظار داشته باشید. به عبارتی هیزلایت کوشش ننموده تا صرفا یک It Takes Two تازه با چند مرحله تازه ارائه دهد بلکه اثری فوق العاده ساخته که پیشرفت های قابل توجهی داشته است. در انتها پیشنهاد می گردد که بازی را حتما با یکی از اعضای خانواده یا دوستان تجربه کنید تا لذت بیشتری ببرید.

4.5

از 5

نکات مثبت

• گیم پلی به شدت سرگرم نماینده
• طراحی عالی مراحل با تنوع بالا
• دنیاهای چشم نواز
• نبردهای باس هیجان انگیز
• ماموریت های فرعی جالب

نکات منفی

• داستان کلیشه ای