خطر بیخ گوشی بچه ها - راوه بلاگ

خطر بیخ گوشی بچه ها

عفونت گوش میانی یک بیماری نسبتا شایع است که اوج انتشارش در سنین 6 تا 24 ماهگی (مخصوصا در زمستان) است. این بیماری که به وسیله باکتری های مختلف نسبتا رایج ایجاد شده و عموما به درمان سریع با آنتی بیوتیک پاسخ می دهد، یکی از رایج ترین بیماری های دوران کودکی است و حداقل 70 درصد بچه ها قبل از سن 3 سالگی (به خصوص پسرها) به آن مبتلا می شوند. عفونت های گوش میانی تحت اسم اوتیت مدیا نام گذاری شده اند، این بیماری در پی عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی بروز می نماید. عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی باعث اختلال عملکرد شیپوراستاش می گردد و به این ترتیب عفونت به وسیله شیپوراستاش به طرف گوش میانی پیشرفت می نماید و باعث ایجاد بیماری اوتیت مدیا می گردد. بعلاوه این مشکل شایع ترین دلیل تجویز آنتی بیوتیک برای بچه ها است. قبل از استفاده از آنتی بیوتیک ها، اوتیت مدیای حاد یکی از عوامل مرگ و میر نوزادان و بچه ها بود. ابتلای مجدد به این بیماری موجب افزایش مقاومت باکتری ها به این آنتی بیوتیک ها می گردد و این مقاوم شدن باکتری ها خود عاملی در جهت سهولت انتشار بیماری است.

اگر اوتیت مدیای حاد سه بار یا بیشتر در 6 ماه یا 4 بار یا بیشتر در یک سال اتفاق افتد از نوع عودکننده است.

اوتیت مدیای حاد یک عفونت چرکی است که با تورم، افزایش فشار خون و خون ریزی زیرجلدی (در سطوح زیر بافت پوشاننده مخاط گوش میانی) آغاز می گردد. در پی این تغییرات، ترشحات موضعی گلبول های سفید و تجمع چرک در گوش میانی رخ می دهد.

تغذیه با شیر مادر و سیگار نکشیدن در منزل احتمال ابتلا به اوتیت مدیای حاد را کاهش می دهد. سیگار کشیدن، سابقه فامیلی ابتلا به بیماری اوتیت میانی، جنس پسر ومبتلا شدن به اوتیت مدیای حاد در سال اول زندگی از عوامل مستعدکننده ابتلا به این بیماری است. اوتیت مدیای حاد معمولا آغاز ناگهانی دارد زیرا تجمع چرک در یک محفظه بسته و محدود گوش میانی صورت می گیرد. این بیماری با علایمی مانند افزایش درجه حرارت بدن، احساس کسالت و افزایش تعداد گلبو ل های سفید خون همراه است. این بیماری شدیدا دردناک است. در صورت عدم درمان بیماری، با پارگی خود به خودی پرده تمپان (پرده گوش) همراه می گردد. این پارگی موجب ترشح چرک به کانال گوش خارجی می گردد. پارگی پرده تمپان موجب رفع شدن فوری درد و کاهش سریع تب می گردد و در بیش از 90 درصد موارد خود به خود ترمیم یافته و هیچ اثری از پارگی باقی نمی ماند. در تعداد اندکی از بچه ها، بیماری خود به خود بهبود نمی یابد و ممکن است به بیماری التهاب مزمن گوش، کاهش شنوایی حسی عصبی کامل، فلج عصب صورت، آبسه های مغزی و مننژیت منجر گردد. حتی مرگ و میر در اطفال از عوارض موارد فوق می باشد بنابراین ارزیابی های روتین برای تشخیص مواردی که بدون علامت هستند و تکمیل فرایند درمان از وظایف جدی والدین در این خصوص است.

منبع:http://www.salamat.com

/ج